Who is Ru mi?

When he could barely talk Nima asked "Who is Ru mi?". I showed the cover of divan Kabir "Mathnavi" مثنوی معنوی مولانا جلال الدن مولوی بلخی

He stared a while and said that
آقاهس؟
ّis this the master?..(.meaning a molla (ملا)) or may be even ayatollah (امام) as we called the man then. AND yes he is a master, a dead one.? He died . He is not this one. He died a long time ago. Death?. Is Rumi dead?.

Since then somewhere in early 80's I have gradually realized that مولانا "moulana" (as he is known to his dervishes and to the rest of us who are in love to be in love with him) is a kind of entity as a Sufi master of 10the Century Persia; that remains an object of more curiosity than understanding and analyzes, as a mythical charecter we could quote him and identify with what we are told about what he says and who he is. I have attempted to read Rumi in English both in transliteration whatever that means and or translation and rendering with a sense of frustration.Madana and Dr. Chapara and the other Hollywood gal put Rumi on the Map for the hip crowd. I see it this way: lets jump in to find out who Rumi is (was) and what he says (said) that is relevant to anything at all in this day and age or where we are. We maight drawn or just get wet or come up empty handed from this dive....



شعر من نان مصر را ماند....شب بر او بگذرد نتانی خورد
آن زمانش بخور که تازه بود...پیش از آنکه برو نشیند گرد
گر مسیر ضمیر جای وی است...می بمیرد در این جهان از برد
همچو ماهی دمی به خشگ تپید...ساعتی دیگرش ببینی سرد
ور خوری بر خیال تازگی اش.....بر خیالات نقش باید کرد
آنچ نوشی خیال تو باشد ...نبود گفتن کهن ای مرد
از شمس تبریزی غزل ۹۸۵
انتشارات جاویدان علمی چاپ دوم ۱۳۴۸
My poem is like Egyptian bread....you wont be able to eat it as a night passes over

If its’ place is the path of your conscious….It will die in this world from cold.

Like a fish it will struggle in dry…within the hour, you will see it cold

If eaten fantasizing freshness…paint it as creation of your own imagination

What you drinking is your fantasy…It is not the old saying (poem),O, Man!!

This is a first draft of a literal translation from Rumis Shamas Tabrize collection. . Is he saying that his poems have expired and it is our own fantasy and not the essence of his message? Or again……………

هرکسی در ظُن خود شد یار من...وز درون من نجست اسرار من

Every one, became my friend, in their own reckoning …not seeking the mysteries with in me (Who I am). Who is Rumi? Within or without?. Who is any one else for that matter?. Who is asking? Who is the seeker of what is sought? Is the answer not in the question? Is there an answer.//? Later. Ya Who.

يادواره سهراب

بادة صافی در جامِ محبت

سرخوشانِ عشق بی ساية هجران

بانگ نوشانوش از ميکده برخاسته ليک

ساغر مستان از بادة صافی خالی است

**

چه کسی بر در زد

باد می آمد!-تا توبودی ای خوب!

“چه کسی باز صدا زد سهراب؛؟”

وسعتی بی پاِيان- واژ ه  های بی نام-

پای اون آب زلال-پشت بازی “”

"و در اين نزديکی

:هيچ چشمی ديگر

؛عاشقانه بزمين خيره نشد"

در دکانِ صفا را ديگر-هيچ رندی نگشود

مُشگ در چنتة عطار نريخت.

هيچ آوازِ شباهنگی نيز

ره به صبحی نگشود.

**

"عاقلان

نقطة پرگارِ وجودند ولي"

"عشق می داند"

{تو بديدارِ کسی رفتی در آن سرِ عشق

تو به مهمانی دشت اندوه

و بباغِ عرفان

تا هوایِ خنک استغنا}

سرِ بام ملکوت.

***

مرگ اما گفتی{-پايان کبو ترها نيست

وعشق....

.........

هزار ويک گرة رودخانه را نگشايد}

وعشق دانست که سرگرداني2

{در بهشتِ پر يشانیِ پاک پيش از تناسب}

بی گمان ديگر تو

لایِ گلهایِ حيات

کفش را يافته ای!!!" رستگاری را هم

"و در آن وسعتِ بی واژه" رسيدی به تهِ بوتة خاک

اما اين سو

{ريشة زهد زمان} بارور است

و نپوسيده هنوز

جای شکراما باقی است هنوز

{؛زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ}

"پرشی دارد اندازه عشق

چشمها را بايد شست- چه کسی پشت در است؟؟؟."

از ده پايين دست-

پشت فواره ی نور- پای آن آب زلال

شايد از گوشه ی چشم اندوه

پيچک دور تماشایِ خدا

داخل ِ واژه صبح

۱۹ فوريه ۲۰۰۶

０. صدای پای آب

１. عاشقان نقطه پرگار و جودند ولی عشق داند که در اين مرحله سرگردانند

باز آمده ای کو؟.....

..گرچه چندی گذشته اما .بيگاه نيست....بازگشتی از برزخ... و معراجی بر خاک..ياد.داشته کوتاه سفر ب خویشتن بعد از او.. باز آمده ای کو؟؟؟؟؟

چون بعشق آيم فرو بندم زبان

چه لا يتناهيست سکوت وچه سرشار از ناگفته ها. چه بسيط است عشقِ وطن وچه ساده ؛ با اینهمه چه پيچيده . در بوِیِ شب است و اقاقيها؛ مثلِ نورِ روزنة تاقِ بازار. وَ پُر است, پر از سکوت, پر از طراوَتِ اين لحظه........

اين لحظه ها چه پر طراوتند. پژمردگی از گذر است واز گذشته ها, هول و ولا از نا آمده ها....... بگو تاقلم در نيام نماناد که زبان سعدی در کامست.

"وکلمه بود.وکلمه با خدا بود" در آغاز "وکلمه خدا بود".... که در وصفش کلام نيست...وهرکلام وصف اوست وهموست وازاو.

وطن را گفته اند که عشقش همان حيات تپنده است ونفس...رابطة گياهست و رويش از خاک . آيا وطن معنوی ترين کلمه است و عشقش زادة باور؟

يا غريزی وريشه در خودپرستی....وطن خاک زادگاهست؟ يا مو طن جان.؟

تــو را ز کنگــرة عرش ميزننــــد صفيـر

نشيمنِ تــو نه اين کنجِ محنت آبـــاد است

سخن کوتاه...لحظه را در ياب, وبا صــدق زانویِ ادب به زمين نِه... به ديار حافظ...به ديار مولانا...به زادگاهت

والسلام.....۲۴ فروردين ماه ۱۳۷۸

من بی سر و دستارم......در خانه ی خمٌارم...زآن شرح دهم يانه؟؟؟

نامه ای که برايت آغاز کردم؛ نه سری دارد نه تهی . پس از هرجا بخواني همان آغاز است و هم آن پايان. در برزخی ميان اميد و نا اميدی مطلق. نور و تاريکی بی پايان بسر می برم. نه اميدی هست بهيچ جا يا کس ا ایمانی هم نه پا بجا ونه بقبله ای ......

خيام رِ ند میآ يد که:..... رندی ديدم نشسته بر خنگ زمين نه کفر نه ايمان و نه دنيا و نه دين

نه حق نه حقيقت و نه شک و نه يقین

اندر دو جهان که را بود زهره ی اين

اين از حال و با ل-که حالش نيست و بالش شکسته- حالت و عوارض درونی را می گويم و نوسانات روحی...اگر بشود گفت. به ظاهر اما روزگار می گذرانیم و ملالی نیست...مثل اینکه می شه روزگار نگذرانیم در حال نفس کشیدن. گفتم از دم بنویسم واز دل و بی خیال اگر نگفته می گویم و نگفتنی...

که هم ناگفته می دانی و هم ننوشته می خوانی.....و روزگار براستی غريبی است نازنين.......

با اینهمه گاه فکر می کنم ابنای زمان از ادمایی مث ما چی می خوان.. که نمی ذارن توی عا لم خودمون باشيم.. یعنی ترجیح بديم قشنگ به بینیم ....دنیا را .آدما را..همه چی رو گور پدر واقعیت.....بستن به نا ف مون سلاسلی از واقعيت مثل بند بر پای پرواز خیال..مرغ عشق و زیبایی محض....روح... خدا

کمک به آدما و هم نیکو کاری دیگه اما احساسی لطيف تو ليد می کند به مثابه عشق....و شاید لابد

غرور و عُجْب .... که مثلا کمک کننده بهتر است از کمک شونده و خادم از مخدوم و در انتها مرگ است و نیستی ....که در آن مساوات بی رحمانه ای هست... بين خوب و بد....زشت و زيبا تا دم مرگ و تا خود مرگ لااقل انطور که این ور خط به نظر میرسد.... و تا چشم ِ سَرْ می بیند...این مساوات عادلانه است؟ دير و زودش چی؟ کَم و کیفش یعنی چگونگی! نعه همة مرگ ها مساوی نيستند.

انور خط اما باز خیام مزاحمت تولید می کند و حرفهای آنچنانی...از جمله ی رفتگان این راه دراز...باز آمده ای

کو که به ما گوید راز..به اینجا که می رسم اما توی قافیه در جا می زنم. چرا که این همه بی اثری و بیهودگی به هذیانی بی پایان مجاور میشود و تا بی نهایت که نه سر دارد نه ته مثل کهکشانها. راستی آخرِِِِِِ دنیا کجاست؟ این آمدن و رفتنم از بهر چه بود؟.

هیچ ماموریتی از طرف صنایع تولید دارو برای افزایش مصرف قرص سر درد به عهده ی اینجانب نیست و در آمدی هم بابت وراجی عایدم نمیشود و قصد روشن کردن هیچ معضلی و پا سخ پرسشی را هم ندارم. لذا ادعا نمی کنم که این نوشتار دردی را دوا نمیکند و انگیزه ای ندارد و فایده ای بر آن مترتب نیست.! که لابد هست. مولانا میآید: حق تعالی کاین سماوات آفرید..از برای رفع حاجات آفرید و لذا آب کم جو تشنگی آور بدست تا بجوشد ابت از بالا و پست.

با همه ی غرور های ابلهانه ام. و با همه خود بینی های تنگ نظرانه امان... در دو سوی کره خاک یک مشت بی فرهنگ زوار در رفته ایم. بت روشنفکری قرنمان به روی وطن تفو انداخت و در فرنگ در جوانی به زندگی خود خاتمه داد. تا پس از او جوانان وطن در پیکار ناحق علیه باطل به بطالت بر میدان مین بدوند. و برای رفع تشنگی زمزم بنوشند. حالم هم بد نیست. قلبم را نمی دانم. دارم می روم آزمایش. تکه هایی از نامه ای به ماورا برای هوشنگ خان گلشیری در سالمرگش را با تو تقسیم می کنم. به پاس جوکهایت. طنز ما اما تلخ است و گاه گزنده تر از جد. اما قبل از آن تکه هایی از مولانا عبید زاکانی به نقل از سایت خزه برایت ارمغان می کنم. تا چه قبول افتد یا نه که می دانی در محاورهای تعارفاتی یا به قول این ها.. اسما ل تاک small talk

ناشی ام.

1. راوی اصحاب نظر و فراست عرضه می‌دارد که متکلم اين حروف (عبيد زاکانی) بلغه الله نماية الامانی اگرچه در علم مايه‌ای و در هنر پايه‌ای ندارد، اما از اوان جوانی به مطالعه‌ی کتاب و سخن علما و حکما اهتمام داشت. تا در اين روزگار که تاريخ هجرت به هفت‌صد و پنجاه رسيد از گفتار سلطان‌الحکما (افلاتون) نسخه‌ای مطالعه افتاد که برای شاگرد خود ارسطو نوشته بود و يگانه‌ی روزگار (خواجه نصيرالدين طوسی) از زبان يونان به زبان فارسی ترجمه کرده و در اخلاق ثبت نموده، با چندين نامه علی‌الخصوص پندنامه‌ی شاه عادل (انوشيروان) که بر «تاج ربيع» فرموده. به خواندن آن خاطر را رغبتی عظيم شد و بر آن ترتيب پندنامه‌ای اتفاق افتاد درويش‌نامه، از شائبه‌ی ريا خالی و از تکلفات عاری، تا نفع او عموم خلايق را شامل گردد و مؤلف نيز به واسطه‌ی آن از صاحب‌دلی بهره‌مند شود. اميد که همگنان را اين پند کلمات حظی تمام حاصل آيد.
   
   بيت:
   اگرشربتی بايدت سودمند
   ز داعی شنو نوش‌داروی پند
   ز پرويزن معرفت بيخته
   به شهد ظرافت برآميخته
   )پرويزن يعنی غربال (.
   
   اما پندها:
   
   ای عزيزان: عمر غنيمت شمريد.
   وقت از دست مدهيد.

عيش امروز به فردا ميندازيد.
روز نيک به روز بد مدهيد.
پادشاهی را نعمت و غنيمت و تندرستی و ايمنی دانيد.
حاضروقت باشيد که عمر دوباره نخواهد بود.
هرکس که پايه و نسب خود را فراموش کند به يادش مياريد.
بر خودپسندان سلام مدهيد.
زمان ناخوشی را به حساب عمر مشمريد.
مردم خوش‌باش و سبک‌روح و کريم‌نهاد و قلندرمزاج را از ما درود دهيد.
طمع از خير کسان ببريد تا به ريش مردم توانيد خنديد.
گرد دَرِ پادشاهان مگرديد و عطای ايشان به لقای دربانان ايشان بخشيد.
جان فدای ياران موافق کنيد.
برکت عمر و روشنايی چشم و فرح دل در مشاهده‌ی نيکوان دانيد.
ابرو درهم‌کشيدگان و گره در پيشانی آورندگان و سخن به‌جدگويان و ترش‌رويان و کج‌مزاجان و بخيلان و دروغ‌گويان و بد ادبان را لعنت کنيد.
خواجگان و بزرگان بی‌مروت را به ريش تيزيد. ( يعنی بگوزيد به ريششان)
تا توانيد سخن حق مگوئيد تا بر دل‌ها گران مشويد و مردم بی‌سبب از شما نرنجند.
مسخرگی و قوادی و دف‌زنی و غمازی و گواهی به دروغ دادن و دين به دنيا فروختن و کفران نعمت پيشه سازيد تا پيش بزرگان عزيز باشيد و از عمر برخوردار گرديد. (درباره دف زنی کم لطفی کردن قوادی هم معرب جاکشی است)
سخن شيخان باور مکنيد! تا گمراه نشويد و به دوزخ نرويد.
دست ارادت در دامن رندان پاکباز زنيد تا رستگار شويد.... عجلو يا اراذل و اوباش

بخل را ديدم و سخا هر دو

کرده اندر سرای خواجه وطن

هر يکی بايکی گرفته قرار

بخل با خواجه و سخا با زن

A piece of paper back of an envelop I found in my junk from youth hn my own writing sound like shamloo or commo I shall transliterate it later

گل هـــــــا

درعرضه اتان سخاوت زمين را

و بی ريائی آفتاب را

و به بازگشت اتان از خواب مرگ

رستاخَيز جاری همَيشه را

و تپش قلب خدا را شنيدم.

کرم خاکی ميداند که از تبار گياه است؟

هم گلبرگ که از سلاله ی خاک؟